نخستین مرحلۀ دعای آرامش: با فکر و جسم تان حرف بزنید...
نخستین مرحلۀ دعای آرامش: با فکر و جسم تان حرف بزنید
پس از آنکه برای دعا کردن نشستید، زانو زدید یا دراز کشیدید، نخستین عمل هشیارانۀ دعا کردن تان باید حرف زدن با جسم تان باشد؛ گویی کودکی خردسال است. به او بگویید که آرام باشد. جسم تان از هوشمندی سرشار می شود و در واقع یاخته هایش فرمان شما را برای آرامش داشتن می شنوند و پاسخ خواهند داد. شما از فرمانبری جسم تان و اطاعت کردن دستورهای تان به حیرت خواهید افتاد. بگویید: «تو اکنون آرام هستی و فارغ از هر چیز. اکنون در آرامش به سر می بری و هرگونه تنش، فشار عصبی و کشمکش را رها می کنی. اکنون از نظر فکر و جسم آسوده و در آرامش هستی.»
آن گاه به روشی صمیمی تر اظهار کنید: «من اکنون در آرامشم و فارغ و آزادم. من اکنون در آرامش هستم و همۀ تنش ها، فشارهای عصبی و کشمش ها را رها می کنم. من اکنون از نظر فکر و جسم آسوده ام. درست است، آسوده ام و فارغ از همه چیز.»
وقتی افکارتان را به درون و در بطن جسم معطوف می کنید و در همان دم با ملایمت و مهربانی به جسم تان فرمان آرام شدن می دهید، افکارتان را مستقیما متوجه جسم تان می کنید. ممکن است لازم باشد این جملات را چندین بار خطاب به جسم تان تکرار کنید: «آرام باش، رها کن، به خدا بسپار.» اگر پس از آن که به فکر و جسم تان فرمان «رها کن» دادید باز هم آرامش نیافتید، شاید به آن دلیل باشد که به اندازۀ کافی رها نکرده اید. تا آن اندازه که می توانید در آرامش قرار بگیرید. سپس کمی بیش تر آرامش بیابید. همچنان به بیش تر آرام شدن ادامه دهید. از فرق سر تا نوک انگشتان، به سراسر بدن تان فرمان آرام باش بدهید. وقتی افکار مضطرب کننده سعی می کنند توجه تان را به خود جلب کنند، بگویید: «آرام باش، رها کن، به خدا بسپار.» همه چیز را رها کنید و آن گاه باز هم بیش تر رها کنید.
قدرت دعــــــــــــــا
کاترین پاندر
برگردان مینا اعظامی
