«آنچه را می کاریم می درویم»
گندم از گندم بروید جو ز جو
«مولوی»
«آنچه را می کاریم می درویم»
کشاورزی در یک زمین، دو دانه کاشت. یکی دانه نیشکر و دیگری دانۀ درخت «نیم» که درختی گرمسیری و بسیار تلخ است. دو دانه، در یک زمین واحد، آبی یکسان و هوایی یکسان دریافت می کردند. دو نهال، سر برآوردند و شروع به رشد کردند.
دانه نیشکر خصوصیت شیرینی را داراست، پس گیاه او چیزی جز شیرینی ندارد. دانۀ درخت «نیم» خصوصیت تلخی را داراست. میوۀ آن چیزی جز تلخی ندارد. دانه هر چه باشد، میوه اش آن گونه است.
آن کشاورز به کنار درخت «نیم» می رود. سه بار تعظیم می کند، 108بار طواف می کند و بعد شروع می کند به دعا «ای خدای درخت «نیم» خواهش می کنم به این انبه شیرین عطا کن، من انبه شیرین می خواهم.»
مشکل ما و یا آگاهی ما آن است که در حالی که دانه را می کاریم بی اعتنا می مانیم. همیشه دانه های درخت نیم را می کاریم، اما وقتی زمان میوه دادن می رسد یکباره آگاه می شویم و انبۀ شیرین می خواهیم و مشغول گریه و دعا و امید داشتن برای انبه می شویم و این کارها ثمری ندارد.
«هنر زندگی کردن»
نتیجه: امرسون، اندیشمند بزرگ، در جایی دربارۀ تناقض میان گفتار و کردار انسان ها می گوید: «آنچه هستی چنان در گوش هایم فریاد می زند که نمی توانم آنچه را می گویی بشنوم. من فکر می کنم که خداوند هر روز در پاسخ به دعاهای بی شمارمان چنین جوابی به ما می دهد.»
کتاب شما عظیم تر از آنی هستید که می اندیشید 1
مسعود لعلی
شما عظیم تر از آنی هستید که می اندیشید
