بیماری غفلت
بیماری غفلت
روزی سقراط مردی را دید که خیلی ناراحت و متأثر است. علت ناراحتی اش را پرسید و آن مرد پاسخ داد: در راه که می آمدم، یکی از آشنایان را دیدم؛ سلام کردم، جواب نداد و با بی اعتنایی و خودخواهی از کنارم گذشت و رفت! من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.
سقراط گفت: چرا رنجیدی؟
مرد با تعجب گفت: خوب، معلوم است! چنین رفتاری ناراحت کننده است.
سقراط پرسید: اگر در راه کسی را می دیدی که به زمین افتاده و از درد و بیماری به خود می پیچد، آیا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟
مرد جواب داد: آدم که از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود.
سقراط پرسید: به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟
مرد گفت: احساس دلسوزی و شفقت. سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.
سقراط گفت: همۀ این کارها را به خاطر آن می کردی که او را بیمار می دانستی. آیا انسان تنها جسمش بیمار می شود؟ و آیا کسی که رفتارش نادرست است، روانش بیمار نیست؟ اگر کسی فکر و روانش سالم باشد، هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود. بیماری فکر و روان، نامش «غفلت» است و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است، دل سوزاند و کمک کرد و به او طبیب روح و داروی جان رساند.
پس از دست هیچ کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر؛ آرامش خود را هرگز از دست مده و بدان که هر وقت کسی بدی می کند، در آن لحظه بیمار است.
مفهوم چیزهای گوناگون نه در خود آنها، که در نگرش ما نسبت به آنها نهفته است.
آنتوان دُسنت اگزوپری
من، منم؟!
داستانهای کوتاه و شگفت انگیز
جلد دوم
مترجم و گردآور:
امیررضا آرمیون
