بیرون آمدن ابراهیم از غار و تفکّر او در جهان آفرینش
بیرون آمدن ابراهیم از غار و تفکّر او در جهان آفرینش
جالب اینکه ابراهیم (ع) در این مدّتی که در غار بود، به لطف خدا از نظر جسمی و فکری رشد عجیبی کرد، با اینکه سیزده ساله بود قد و قامت بلندی داشت که در ظاهر نشان می داد که مثلا بیست سال دارد، فکر درخشنده و عالی او نیز همچون فکر مردان کاردان و هوشمند و با تجربه کار می کرد، یک روز مادر به دیدارش آمد و مدّتی در کنار پسر نوجوانش بود، ولی هنگام خداحافظی، همین که خواست از غار بیرون آید، ابراهیم دامن مادر را گرفت و گفت: «مرا نیز با خود ببر، ماندن در غار بس است، اینک می خواهم در جامعه باشم و با مردم زندگی کنم.»
مادر می دانست که درخواست ابراهیم، یک درخواست کاملا طبیعی است، ولی در این فکر بود که چگونه او را به شهر ببرد، زبان حال مادر در این لحظات، خطاب به ابراهیم چنین بود:
«عزیزم! چگونه در این شرایط سخت تو را همراه خود به شهر ببرم، نه! میوۀ دلم صلاح نیست، اگر شاه از وجود تو اطلاع یابد، تو را خواهد کشت، می ترسم خونت را بریزند، همچنان در اینجا بمان، تا خداوند راه گشایشی برای ما باز کند.»
ولی ابراهیم اصرار داشت که از غار جانکاه بیرون آید، سرانجام مادر به او گفت: «در این باره با سرپرستت (آزر) مشورت می کنم، اگر صلاح باشد، بعد نزدت می آیم و تو را به شهر می برم.»
(بحار، ج 12، ص 42 و 30.)
به این ترتیب مادر دلسوخته از پسرش جدا شد و به شهر بازگشت.
وقتی که مادر رفت. ابراهیم تصمیم گرفت از غار بیرون آید، صبر کرد تا غروب و خلوت شود و هوا تاریک گردد، آنگاه از غار بیرون آمد، گویی پرنده ای از قفس به سوی باغستان سبز و خرّم پریده، به کوهها و دشت و صحرا می نگریست، ستارگان و ماه آسمان نظرش را جلب کرد، در اندیشه فرو رفت، با خود می گفت: «به به! از این پدیده هایی که خدای یکتا آن را پدیدار ساخته است!» از اعماق دلش با آفریدگار جهان ارتباط پیدا کرد، و سراسر وجودش غرق در عشق و شوق به خدا شد، و در این سیر و سیاحت، خداشناسی خود را تکمیل کرد.
در بخش بعد با گفتگوی ابراهیم با ستاره پرستان آشنا خواهید شد....
کتاب قصّه های قرآن
به قلم روان
محمد محمدی اشتهاردی
