عذاب شدید و هلاکت سخت قوم عاد
بيانات قرآن كريم در باره انسانهاي غول پيكر قوم عاد
برای مطالعه بیشتر به لینک منبع زیر مراجعه کنید:
عذاب شدید و هلاکت سخت قوم عاد
به عذاب سختی که خداوند بر قوم عاد فرستاد و آنها را به هلاکت رسانید، در ایات متعدد قرآن اشاره شده است (2- مانند سوره ذاریات آیه 41 به بعد، و سوره حاقّه، آیه 6 به بعد، و سورۀ قمر، آیه 18 به بعد.) که از همه آنها چنین بر می آید که عذاب آنها بسیار سخت و وحشتناک بوده است.
در سورۀ حاقّه آیه 6 به بعد چنین آمده:
�خداوند تندبادی طغیانگر و سرد و پر صدا را هفت شب و هشت روز پی در پی و بنیانکن بر قوم عاد مسلّط کرد، آن قوم یاغی همچون تنه های پوسیده و نخل های تو خالی، در میان آن تندباد کوبنده بر زمین افتادند و به هلاکت رسیدند، و همۀ آنها نابودند شدند.�
ماجرای هلاکت قوم عاد، در بعضی از تفاسیر چنین آمده است:
سرزمین قوم عاد، بسیار پر درخت و خرّم و حاصلخیز بود، وقتی که از دعوت حضرت هود (ع) سرپیچی کردند، خداوند باران رحمتش را به مدّت هفت سال از آنها بازداشت. خشکسالی و قحطی، همه جا را فرا گرفت. هوا خشک و گرم و خفه کننده شده بود.
حضرت هود (ع) به آنها فرمود: �توبه و استغفار کنید، تا خداوند باران رحمتش را به سوی شما بفرستد.� ولی آنها بر عناد و سرکشی خود افزودند و دعوت آن حضرت را به مسخره گرفتند. خداوند به هود (ع) وحی کرد که فلان وقت عذاب دردناکی به صورت باد تند و کوبنده بر آنها می فرستم.
آن وقت فرا رسید، وقتی ملّت گنهکار عاد به آسمان نگریستند ابری را دیدند که به سوی سرمزین آنها حرکت می کند، تصوّر کردند که ابر نشانۀ باران است، از این رو شادمان شدند، و گفتند: �این ابری است باران زا که به سوی درّه ها و آبگیرهایمان رو می آورد.� به استقبال آن شتافتند، و در کنار درّه ها و سیل گیرها آمدند تا منظرۀ نزول باران پر برکت را بنگرند و روحی تازه کنند.
ولی به زودی به آنها گفته شد؛ این ابر باران زا نیست، این همان عذاب وحشتناکی است که برای آمدنش شتاب می کردید، این تند باد شدیدی استکه حامل عذاب دردناکی خواهد بود.
طولی نکشید که آن باد تند و ویرانگر فرا رسید، و اموال و چهارپاین و خود آنها را نابود کرد. (1- تفسیر نورالثّقلین، ج5، ص 18.)
نخستین بار که متوجّه ابر سیاهِ پر گرد و غبار شدند، وقتی که آن باد به سرزمین آنها رسید و چهارپایان و چوپانان آنها را که در اطراف بودند، از زمین برداشت و به هوا برد، خیمه ها را از جا می کند و چنان بالا می برد که آن ها به صورت ملخی دیده می شدند، هنگامی که آن صحنه وحشتبار را دیدند، فرار کردند و به خانه های خود پناه بردند و درها را به روی خود بستند، ولی باد آن چنان تند بود که درها را از جا می کند، و آنها را بر زمین می کوبید و با خود می برد و پیکرهای بی جان آنها را زیر خروارها شن، پنهان می ساخت. (تفسیر فخر رازی، ج 28، ص 28.)
آری آنها آن چنان در چنبرۀ عذاب الهی قرار گرفتند که به فرمودۀ قرآن:
�ما تَذَرُ مِن شی ءٍ اَتَت عَلَیهِ اِلِّا جَعَلَتهُ کالرّمِیمِ؛ آن باد تند از هر چیز که می گذشت، آن را رها نمی کرد، تا اینکه آن را همچون استخوانهای پوسیده می نمود.� (ذاریات، 42.)
در بخش بعد با نجات هود (ع) و مؤمنان آشنا خواهید شد....
کتاب قصّه های قرآن
به قلم روان
محمد محمدی اشتهاردی
