حضرت هود (ع)
حضرت هود (ع)
یکی از پیامبرانی که نام او در قرآن (ده بار) آمده، و یک سوره به نام او نامیده شده، حضرت هود (ع) است. سلسلۀ نسب او را چنین ذکر نموده اند: «هود بن عبدالله بن رباح بن خلود بن عاد بن عوص بن ارم بن سام بن نوح». بنابراین نسب او با هفت واسطه به حضرت نوح (ع) می رسد.
حضرت نوح (ع) هنگام رحلت، به پیروان خود چنین بشارت دارد: «بعد از من غیبت طولانی رخ می دهد. در طول این مدّت طاغوت هایی بر مردم حکومت می کنند و بر آنها ستم می نمایند، سرانجام خداوند آنها را به وسیلۀ قائم بعد از من که نامش هود (ع) است نجات می دهد. هود (ع) رادمردی با وقار، صبور و خویشتن دار است. در ظاهر و باطن به من شباهت دارد و به زودی خداوند هنگام ظهور هود (ع)، دشمنان شما را با طوفان شدید به هلاکت می رساند.»
بعد از رحلت حضرت نوح (ع)، مؤمنان و پیروان او همواره در انتظار حضرت هود (ع) به سر می بردند، تا اینکه به اذن خدا ظاهر شد و سرانجام دشمنان لجوج حقّ بر اثر طوفان کوبنده و شدید، به هلاکت رسیدند. (1- بحار، ج 11، ص 363.)
از این رو به او هود گفته شد، که از ضلالت قومش هدایت یافته بود و از سوی خدا برای هدایت قوم گمراهش برانگیخته شده بود.
هود (ع) در قیافه و قامت همشکل حضرت آدم (ع) بود. سر و صورتی پر مو و چهره ای زیبا داشت. (1- همان مدرک، ص 357).
هود (ع) دوّمین پیامبری است که در برابر بت و بت پرستی قیام و مبارزه کرد، که اوّلی آنها حضرت نوح (ع) بود. (المیزان، ج 10، ص 207 و 208.)
با این توضیح و با الهام از قرآن، نظر شما را به فرازهایی از زندگی حضرت هود (ع) و قومش که به قوم «عاد» معروف بودن جلب می کنیم:
قوم سرکش عاد:
حدود 700 سال قبل از میلادِ حضرت مسیح (ع) در سرزمین احقاف (بین یمن و عمّان، در جنوب عربستان) قومی زندگی می کردند که به آنها قوم عاد می گفتند. زیرا جدّشان شخصی به نام «عاد بن عوص» بود و حضرت هود (ع) نیز از همین قوم بود و عاد بن عوص، جدّ سوّم او به شمار می آمد. (3- قبل از آنها نیز قومی به نام «قوم عاد اوّل» وجود داشته اند که در آیه 50 سورۀ نجم، به عنوان «عاداً الاولی» نام برده شده اند.
قوم عاد افرادی تنومند، بلند قامت و نیرومند بودند، از این رو به عنوان جنگاورانی برگزیده به حساب می آمدند. از نظر تمدّن نیز نسبت به قبایل دیگر تا حدود زیادی پیشرفته تر بودند و شهرهای آباد، زمینهای خرّم و سرسبز و باغهای پر طراوت داشتند. (4- چنانکه این مطلب از آیۀ 8 سورۀ فجر استفاده می شود.)
این قوم در ناز و نعمت به سر می بردند و همچون شیوۀ بیشتر سرمایه داران و مرفّهین بی درد، مست غرور و غفلت بودند. از قدرتشان برای ظلم و ستم و استعمار و استثمار دیگران سوء استفاده می کردند و از طاغوت ها و مستکبران عنود و سرکش پیروی می نمودند و در میان انواع خرافات و بت پرستی و گناهان غوطه ور بودند.
طغیان، بی بند و باری، عیش و نوش و شهوت پرستی، جهل و گمراهی، لجاجت و یکدندگی در سراپای وجودشان دیده می شد و هرگز حاضر نبودند که از روش خود دست بکشند و در برابر حق تسلیم گردند. (5- چنانکه این مطلب از آیه 59 هود استفاده می شود.)
در بخش بعد با دعوت و مبارزۀ هود (ع) با بت پرستی آشنا خواهید شد....
کتاب قصّه های قرآن
به قلم روان
محمد محمدی اشتهاردی
