اشعار زیبا
بر مسندِ آوار اگر جغد منم.
باید که در این فاجعه پرپر بزنم
اما اگر این جغد به جایی برسد.
دیوانه اگر به کدخدایی برسد
ته مانده ی یک مرد اگر برگردد.
صادق،سگ ولگرد اگر برگردد
معشوق اگر زهر مهیا بکند.
داوود نباشد که دری وا بکند
این خاطره ی پیر به هم می ریزد
آرامش تصویر به هم می ریزد
ای روح مرا تا به کجا می بری ام
دیوانه ی این سرابِ خاکستری ام
می سوزم و می میرم و جان می گیرم.
با این همه هر بار زبان می گیرم
در خانه ی من پنجره ها می میرند.
بر زیر و بم باغ، قلم می گیرند
این پنجره تصویر خیالی دارد
در خانه ی من مرگ توالی دارد
در خانه ی من سقف فرو ریختنی ست.
آغاز نکن،این اَلَک آویختنی ست
بعد از تو جهانِ دگری ساخته ام.
آتش به دهانِ خانه انداخته ام
بعد از تو خدا خانه نشینم نکند.
دستانِ دعا بدتر از اینم نکند
من پای بدی های خودم می مانم
من پای بدی های تو هم می مانم
