اشعار زیبا
نشسته بر دلِ آیینۀ تو گردِ ملال
نصیحتی کنمت مثل آب: آبِ زلال
"نصیحتی کنمت بشنو و بهانه مگیر"
بکن از آبِ زلال آبگینه مالامال
به هیچ رو مشو اما اگر شدی مسئول
مرنج اگر بکند از تو زیردست سوال
به زعم خویش فقیهی ولی نمی دانی
که نیست درسِ فقیهی بدونِ استشکال
تو از گذشتِ کریمانه هیچ نشنیدی
که با شنیدن یک هو چنین کنی جنجال
به پشت میز پیاپی خیال می بافی
ردای بخت نیابد رفو از این متقال
به آسمان نتوانی رسید اگر هر دم
کبوتری بپرانی در آسمانِ خیال
پیاده شو که بیندازدت به گودالی
چنین مشو به خرِ لج سوار چون اطفال
بخوان حکایت تاریخیِ دو شمع و علی
که داده اند به دستت کلیدِ بیت المال
دم از علی، به ولای علی، مزن به گزاف
علی مگو که علی گونه نیستت اعمال
هزار پردۀ توجیه پیش چشمِ شماست
ندیده از پس این پرده کس حقیقتِ حال
هزار تبصره و اصل می کنید نخست
سپس خورید و به قانون کنید استدلال
زمامِ فکر تو در دستِ چاپلوسان است
به خود بیا که تو از خود نداری استقلال
مبند چشمِ خرد را بکن نگاه و ببین
گزینه های دگر را که نیست قحطِ رجال
نه آن خروش نخست و نه این خمودیِ بعد
رسیده و نرسانیده مردِ زود انزال
اگرچه تازه به دولت رسیده ای بشنو
متاز تند که این دولتی است رو به زوال
بیاب فرصت و بیرون شدی بجو امّا
مکوب بر در و دیوار این قفس پر و بال
مکوب بر در و دیوار این قفس خود را
که عنقریب بیفتی کفِ قفس بیحال
به فکرِ سست نگردد درست مبنایی
بنای خانه نگردد تمام با پوشال
جهان ماست محلِّ گذر تو ساده دلی
که در محلِّ گذر بسته ای امید محال
اگر قضا بگشاید کمین به روی زمین
اگر اجل بکند باز از آسمان چنگال_
برای ما نگذارد به وقتِ تنگ درنگ
برای ما نگذارد به هیچ حال مجال
در این زمانۀ ناحق خوشا به حال کسی
که حق هیچ کسی را نمی کند پامال
غلامعباس سعیدی
